ՀՀ ազգային դիլեման
Վերլուծություն
Ըստ էության, եկել է ժամանակը օբյեկտիվորեն և առանց ավելորդ հույզերի գնահատենք, թե ինչպես է ստացվել, որ պետական կառավարմանը բացարձակապես անընդունակ, ձախողված և անհաշվելի կորուստների համար պատասխանատու ՀՀ իշխանությունը շարունակում է վայելել մեր քաղաքացիների որոշակի մասի վստահությունը: Դրա համար իշխանություններին սատարող այդ համաքաղաքացիներին կբաժանեք երեք սեկտորի:
Առաջին հատվածում ընդգրկված են այն անձիք, որոնց համար 2018 թվականի հեղափոխությունը այսօրվա պետական կրոնն է, իսկ որոշակի մարդկանց մոտ՝ անձնական կրոն: Փաստերը և նոր գիտելիքների ձեռք բերումն այդ մարդկանց չեն հետաքրքրում՝ կա հավատ, կա վստահություն: Եթե մենք ժամանակի մեքենայի միջոցով կարողանայինք գնալ Հին Եգիպտոս և սկսեինք պատմել հարաբերականության տեսության և քվանտային ֆիզիկայի մասին, եգիպտացիները մեզ չէին հասկանա, որովհետև նրանք վստահ էին փարավոնների աստվածային բնույթի մեջ և հավատում էին կոկորդիլոսի տեսքով աստվածներին: «Եկավ փրկիչ Նիկոլը, կերտեց Նոր Հայաստանը, բայց, ցավոք, ոչ բոլոր թալանչիներից կարողացավ խլել իրենց հարստությունները, և դրա համար մենք պարտվեցինք պատերազմում»՝ դա կրոն է, որն ունի օբյեկտիվ հիմքեր, բայց որը չի ընդունում դրան հակասող որևէ տեղեկություն: Զանգվածային զգայախաբությունները (հալյուցիանացիաները) ուսումնասիրվում են հոգեբանների կողմից, և դրանց հիմքերից մեկն է, այսպես կոչված, «մեծամասնության կարծիքը»: Իսկ համացանցը և սոցցանցերը զգայախաբություններ կերտելու հզոր միջոցներ են:
Մարդկանց մեկ այլ խումբ գիտակցական մակարդակով գիտի, որ Հայաստանին պատուհասած աղետի մեղավորը Փաշինյանն է, բայց, քանի որ 2018 թվականին իրենք մեծ ոգևորությամբ ձայն են տվել նրան, գուցե նաև կանգնել են թմբուկի մոտ և «դըմփ-դըմփ-հո՛ւ» են գոռացել, նրանց համար հոգեբանորեն դժվար է հրաժարվել այդ հեղափոխական ռոմանտիկայից՝ ընդունելով իրենց պատասխանատվության չափը. այդ մարդիկ պարտության համար արդարացումներ են փնտրում՝ այս կամ այն չափով՝ տուրք տալով առաջին կետում նկարագրված առասպելաբանությանը։
Եվ ամենահետաքրքիր հատվածը․ այսօր Հայաստանում կան գործարար շրջանակներ, որոնք թեև չեն հարստացել այս 2,5 տարում, բայց նրանց կյանքը զգալիորեն ավելի հանգիստ է դարձել: Բանն այն է, որ նախորդ իշխանությունների ժամանակ իրենց մոտ օրումեջ գալիս էին հարկային, մաքսային և այլ կեղեքիչներ, որոնք պահանջում էին իրենց հետ կիսվել՝ բարձր և անօրինական եկամուտ ստանալու դիմաց: Հիմա չկա ոչ այդ բարձր եկամուտը, ոչ էլ կեղեքիչները, և դա գործարարների մի մասին բավարարում է: Նրանք շատ լավ տեղյակ են ներկայիս իշխանության ապաշնորհության և կործանիչ ձախողումների մասին, բայց այդ գիտակցությունը «գերակշռվում է» վախով, որ իշխանափոխությունից հետո կվերականգնվի տնտեսական այն ռեժիմը, որը, բացի ամեն ինչից, նվաստացուցիչ էր նրանց համար:
Ամբողջ հարցն այն է, որ խնդիրը սխալ է ձևակերպված՝ կա՛մ երկիրը կործանած տհաս դիլետանտներ, կա՛մ թալանչիներ: Խնդիրն ավելի արմատական է՝ մենք պետություն կունենա՞նք, թե՞ ոչ: Ինքնասիրահարված տհասներով՝ ոչ:
Անի Սարյան
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
