«Զորք մտցրու». արդյո՞ք կարելի է վստահել Փաշինյանին

Sevastopol.su-ն գրում է, որ Հայաստանի վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ նամակ է գրել Ռուսաստանի Դաշնության ղեկավարությանը` խնդրելով Սյունիքի մարզում ստեղծված իրավիճակի հետ կապված օգնություն տրամադրել Երևանին, այդ թվում ռազմական:

Փաշինյանը նաև հայտարարել է, որ նման խոսակցություններ է վարել Ֆրանսիայի հետ, բայց նա պատրաստ է ինչ որ բան անել միայն ՄԱԿ-ի մանդատի շրջանակներում: Այս ամենը, միևնույն ժամանակ, օգնության խնդրանք և շանտաժի փորձ է, այսինքն եթե որևէ բան լինի՝ կդիմենք Ֆրանսիային: Իսկ ֆրանսիան արդեն իսկ օգնել է Հայաստանին Ղարաբաղում: Բարոյապես: Եվ կրկին պատրաստ է օգնել մոտավորապես նույն կերպ:

Բայց հենց նման կոչի փաստը ցույց է տալիս, որ պարոն Փաշինյանը որոշել է օգտագործել իր հիմնական հաղթաթուղթը՝ Ռուսաստանի հետ ռազմատեխնիկական համագործակցությունը, որին, ի դեպ, նա երբեք էլ կողմ չի եղել, ինչը ցույց է տվել իր ամբողջ իշխանության տարիներին: Իսկ պատճառն այն է, որ պարոն Փաշինյանի դիրքը սեփական երկրում, չնայած այնքան անհուսալի չէ, որքան փորձում են պատմել մոսկովյան թոք շոուներում, բայց այնուամենայնիվ անորոշ է:

Պատերազմում կրած պարտությունից հետո Հայաստանում բռնկված քաղաքական ճգնաժամը չի էլ մտածում դադարել: Չնայած նվազել է ինտենսիվությունը, բայց երկիրն ավելի խորն է ընկղմվել ճգնաժամի մեջ: Միևնույն ժամանակ, հասարակության կարծիքը արտահերթ ընտրություններից առաջ, որին ստիպված էր գնալ պարոն Փաշինյանը, ավելի ու ավելի է անորոշ դառնում: Այս պայմաններում է, որ Փաշինյանը փորձում է ռազմական խաղաքարտով խաղալ:

Բոլոր հիմքերը կան ենթադրելու, որ Սյունիքում իրավիճակը միտումնավոր է բարձիթողի թողնվել և բերվել ներկա վիճակին. հայ սահմանապահներին հրահանգվել է հետ քաշվել և չմտնել բախման մեջ, ինչի արդյունքում էլ ադրբեջանցիները առաջացել են և դիրքավորվել: Այդ մասին պատմել են իրենք՝ հայ զինվորականները: Եվ հնարավոր նոր ռազմական սրման իրավիճակում պարոն Փաշինյանը, հավանաբար, ցանկանում է «ժողովուրդին հավաքել առաջնորդի շուրջ»: Բայց նա ուզում է դա անել Ռուսաստանի հաշվին նրան ներքաշելով Ադրբեջանի հետ հնարավոր ռազմական բախման մեջ:

Միևնույն ժամանակ, գոյություն ունեցող ռուսական ռազմական զորախումբը բավականին արդյունավետորեն է լուծում խնդիրները տեղում: Հարցն այն է՝ մեզ պե՞տք է դա: Իհարկե անհրաժեշտության դեպքում դաշնակցային պարտավորությունները կատարել պետք է: Բայց միայն այն դեպքում, եթե իսկապես իրական զանգվածային ներխուժում լինի: Ստեղծված իրավիճակում զորքերի տեղաշարժը զուտ քաղաքականություն է: Դրա միակ էֆեկտը պարոն Փաշինյանին իրական աջակցություն ցույց տալն է:

Պետք է հաշվի առնել այն, որ Փաշինյանը առաջին իսկ հնարավորության դեպքում կգցի Ռուսաստանին: Հնարավո՞ր է վստահել նրան, հարցը հռետորական է: Եվ այստեղ դիրքորոշումը կարող է լինել միայն մեկը. մինչև Հայաստանի ընտրությունները որևէ «պաշտոնական խնդրանքին» ի պատասխան զորք չմտցնել, իսկ ընտրություններից հետո պարզ կլինի թե ում և ինչպես աջակցել: Ինչ վերաբերում է «ՄԱԿ-ի մանդատի շրջանակներում օժանդակությանը», ապա իմաստ ունի հիշեցնել. այդ մանդատի շրջանակներում Ռուանդային ժամանակին զարմանալիորեն օգնեցին: Եվ բոսնիացի սերբերին նույնպես շատ լավ օգնեցին:

Փաշինյանի ընտրողներին խորհուրդ ենք տալիս պարզել դրանց արդյունքները, քանի դեռ չեն մոռացել իրենց իսկ ցեղասպանությունը:


Անի Սայադյան
Pressmedia.am