ՀՀ կրթական «լակմուսը»
ՎերլուծությունՆախօրեին առանցքային իրադարձության էպիկենտրոնում կրթութունն էր և այդ ոլորտի պատասխանատու Արայիկ Հարությունյանը, նրա գործունեությունը, նրան ուղղված դժգոհությունները, բողոքի ակցիաներն ու հրաժարականի պահանջները։
Այն պահին, երբ նախարարը մամուլի ասուլիս էր հրավիրել ու խոսում էր ոլորտի խնդիրներից, ԱԺ ԼՀԿ խմբակցության պատգամավորները ջանում էին խորհրդարան մտցնել այսպես ասած «թեմատիկ» պաստառները։ Թեման զարգացավ այնպես, որ որոշ ժամանակ անց այդ պաստառի մոտ լուսանկարվեցին «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորները, հասկացնելով, թե այդ պահանջին առանձնապես լուրջ չեն վերաբերվում։
Ընդդիմադիր խմբակցությունը պահանջում էր Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականը: Հետո արդեն նույն պահանջով ԱԺ-ի դիմացի տարածքում տեղի ունեցավ բողոքի ակցիա։ Ավելի ուշ ԿԳՄՍ նախարարի հրաժարականի պահանջով երթ անցկացրեց ՀՅԴ Հայաստանի երիտասարդական միությունը՝ «Հանուն ազգային և առաջադեմ կրթության» խորագրով։ Բոլոր այս ակցիաների ժամանակ հնչած գնահատականները կարելի է խտացնել մեկ նախադասության մեջ՝ նախարարությունում տոտալ ձախողված վիճակ է, նախարարը ձախողել է և պետք է հեռանա։
Նշենք, որ Արայիկ Հարությունյանի նկատմամբ քննադատության ալիքը գեներացվում էր դեռ այն ժամանակ, երբ նա կարգվեց «սուպերնախարար» ու նույնիսկ դրանից առաջ։ Շշուկների մակարդակով ասվում էր, թե դասախոսի ու ավագանու նախկին անդամի փորձառությունը բավարար չի լինելու համակարգել միանգամից մի քանի կարևոր ոլորտների աշխատանքը, ինչքան էլ տեղակալները փորձեն ավելի մեծ բեռ վերցնել իրենց ուսերին։ Իսկ նախարարության աղմկահարույց որոշումներն ու մամուլում այդ առնչությամբ բարձրացվող աղմուկը ավելի վաղ էին սկսվել. «Մել» ֆիլմի, ինչ որ անհասկանալի, ֆուտուրիստական նախագծի ֆինանսավորումներն արդեն կամաց-կամաց վերածվում էին աբսուրդի թատրոնի։
Հետո վրա հասան կրթական չափորոշիչները՝ մասնագիտական շրջանակներից հնչող խորը մտահոգություններով, հետո էլ կրթական հաստատությունների ուղեցույցը՝ դիմակով-բանով։ Մի խոսքով, անկախ քննադատությունների ավել կամ պակաս հիմնավորվածությունից, դրանց տեղին կամ ուռճացված լինելու համգամանքից, նախարարի հանդեպ գեներացված դժգոհությունն այլևս կայացած փաստ է, որի հետ պետք է հաշվի նստել։
Իրականում այս ամենը ոչ միայն և ոչ այնքան նախարարի, որքան վարչապետի խնդիրն է։ Բանն այն է, որ Արայիկ Հարությունյանը, ըստ շրջանառվող լուրերի, բավական ամուր դիրքեր ունի իշխանական թիմում, համարվում է Նիկոլ Փաշինյանի հենասյուներից մեկը։ Եվ հիմա հարցն այն է, թե ինչպիսին կլինի Նիկոլի արձագանքը։ Նրան պաշտոնում պահելը կնշանակի արհամարհել մասնագիտական ու քաղաքական շրջանակների կարծիքն ու պահանջը։ Արայիկ Հարությունյանին «զոհաբերելը» կարող է վտանգավոր լինել իշխանական թիմի ամրության համար, թիմում կարող են նոր ճաքեր առաջանալ։
Գայանե Սիմոնյան