Հայելու հակառակ կողմը
ՎերլուծությունՀայաստանյան ներքաղաքական օրակարգում այսօր թիվ մեկ հարցը Նիկոլ Փաշինյանի հեռանալու հրամայականն է, որի պահանջով բավականին լուրջ քաղաքական գործընթացներ են տեղի ունենում։
Այս ընթացիկ գործողությունների ֆոնին, երեկ ուշ երեկոյան բավական հատկանշական իրադարձություն տեղի ունեցավ, որը միանգամից մի քանի միֆեր և հանրային օրակարգում մինչ այդ գոյություն ունեցող լեգենդներին ի սպառ պատասխան տվեց։ Մասնավորապես, խոսքը համացանցում հայտնված մի ձայնագրության մասին է, որը տեղի էր ունեցել 2016 թվականի հոկտեմբերի 16-ի ԵԱՏՄ երկրների գագաթնաժողովի ժամանակ։
Ձայնագրությունում առկա են ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի և Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Լուկաշենկոյի խոսակցությունը՝ Լեռնային Ղարաբաղի հիմնախնդրի կարգավորման վերաբերյալ։ Ձայնագրության մեջ Լուկաշենկոն ասում է, որ Ալիևի 5 միլիարդ դոլար է առաջարկել Սերժ Սարգսյանին՝ Արցախի 7 շրջաններից հրաժարվելու դիմաց, ինչին ի պատասխան Սերժ Սարգսյանը մերժում է առաջարկը՝ ասելով ինքը պատրաստ է 6 միլիարդ դոլար տալ Ալիևին, որպեսզի վերջինս հրաժարվի 7 շրջանից: Երբ Լուկաշենկոն կրկին տարածքները հանձնելու հարցն է բարձրացնում՝ Սարգսյանն ասում է. «Ես չեմ կարող դա անել։ Ինչու՞: Որովհետեւ այդ յոթ շրջանները գրավվել են հինգ հազար տղաների կողմից, որոնք այնտեղ զոհվել են»։
Պետք է փաստենք, որ այս ձայնագրության հայտնվելուց հետո Փաշինյանը և նրա ամբողջ շրջապատը, ովքեր նախորդ իշխանություններին մեղադրում էին Ղարաբաղը հանձնելու (վաճառքի) մեջ, պարզապես հայտնվեցին պատային իրավիճակում, քանի որ Փաշինյանին սատարող հանրության այն հատվածը, որին կերակրել էին այն թեզերով, թե «վերջին 10 տարիներին Արցախի հարցում արդեն ամեն ինչ նախատեսված է եղել», որ «Սերժը նախապես պայմանավորված է եղել, ուղղակի Նիկոլին փոխանցեց իշխանությունը, որպեսզի այդ ամենը տեղի ունենա նրա ձեռքով»։
Փաստացի այս ձայնագրությունը գլխիվայր շրջեց Սերժ Սարգսյանի օրոք տեղի ունեցած բանակցային փաթեթի մասին գոյություն ունեցող պատկերացումները և վերահաստատեց այն հանգամանքը, որ նախկին իշխանությունները, չեն փորձել ամեն առիթով փիառվել ու «լայվերի» միջոցով ժողովրդի շրջանում չեն փորձել սեփական հեղինակությունը բարձրացնելու համար անիմաստ լոլոներ կարդալ, ինչպես անում են Փաշինյանն ու թիմակիցները։ Շեշտենք, որ Ապրիլյան պատերազմում հաղթանակից հետո բանակցային սեղանին հայտվեցին ոչ միայն Արցախի հարցի լուծման հայանպաստ Սանկտ Պետերբուրգի և Վիեննայի տարբերակները, այլև, Ալիևը, հայտնվելով ռազմական և դիվանագիտական փակուղու առաջ, նման քայլերի է դիմել՝ փորձելով ՀՀ նախագահի հետ ուղղակի առք ու վաճառքի մեջ մտնել (չմոռանանք, որ Ալիևը ներքին լսարանի առաջ բողոքում էր, որ իրեն կուլիսներում ստիպում են ճանաչել արցախի անկախությունը)։
Ըստ էության մենք պարտավոր ենք ժամանակին և հավուր պատշաճի գնահատել երկիրի իրական ղեկավարությանը, որպեսզի պետությունը նման աղետալի հետևանքների հասցնող ղեկավարներն իշխանություն չունենան։ Հիմա հասկացա՞ք Մադրիդյան սկզբունքներ, Կազանյան փաստաթուղթ դրանց բոլորի հետևանքը ոչ թե սուտ մանիպուլյացիաներն էին, այլ միջազգային հանրության կողմից Հայաստանի դիրքորոշման ամրապնդումը:
Անի Ավագյան