Զարմանալի, զարմանալի իրականություն
ՎերլուծությունՎերջին օրերին իմքայլականների հայտարարությունը, թե չեն լինելու արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ, ավելի շատ ադրբեջանցիներին է ուրախացրել, քան հենց իրենց` քայլող, իսկ հիմա որոշումից հետքայլ անողներին: Իսկ ամենազարմանալին պատերազմում որդիներին անհայտ կորցրած ադրբեջանցի մայրերի խնդրանքն էր Փաշինյանին` իրենց գերեվարված որդիներին վերադարձնելու հույսով: Փաստորեն, Ադրբեջանում կարծում են, որ Նիկոլը գերիների հարց լուծող է, ինչը չենք կարծում մենք վաղուց: Որովհետև մեր գերիներին վերադարձնողը ՌԴ նախագահն է, ինչպես փետրվարի 9-ին նրա միջամտությամբ Ադրբեջանը Հայաստանին վերադարձրեց ևս հինգ գերի: Ամեն անգամ՝ հինգական գերի: Որքան երկար տևի այդ խեղդող, կոկորդը սեղմող, մատը մի պահ թուլացնող ադրբեջանական դիվային զվարճանքը, այնքան կծկվելու, խեղճանալու և բռի մեջ քամվելու է մեր ամեն օրը: Իսկ օրը վերականգնելու համար տարի անհրաժեշտ կլինի. սա է թուրքի հաշվարկը:
Ըստ էության՝ Ադրբեջանում Նիկոլի վարչապետ մնալու համար ուրախ են և հավատում են կարողություններին, իսկ մենք տխուր ենք վարչապետ Նիկոլի համար և չենք հավատում, որ Նիկոլ վարչապետը կարող է, որ պարզապես ինչ-որ բան կկարողանա, օրինակ, ուժ կգտնի իր մեջ և հրաժարական կտա: Սակայն իր թիմից շտապում են վստահեցնել, որ ժողովրդի մեջ ամենաբարձրը Նիկոլի վարկանիշն է: Գնացել և հարցրել են, թե՝ ժողովուրդ, ո՞ւմ ես վստահում, ժողովուրդն էլ ասել է, թե Նիկոլին, և շատ բարձր է ասել: Այ, սա արդեն կարողանալ է, քանի որ ամեն մեկը չի կարող սա ասել: Իսկ մեր երկրում շատ բարձր միայն ոստիկաններն են: Փողը քիչ է, տնտեսական աճը բացասական է, տրամադրությունն անկումային է, ժպիտը տոնական կամ ծննդյան օրվա նվերի նման է` տարին մեկ անգամ, ուրախությունը շահումով խաղ է դարձել` բախտի բան, իսկ երջանկություն գտնողին պարգեւ է տրվում` բոնուս դարձյալ բախտից: Շատը ոստիկաններն են, փողոցով քայլող քաղաքացիներից շատ, երթևեկող մեքենաներից շատ, ամեն-ամեն ինչից շատ, որովհետև ոնց նայում ես` ոստիկան ես տեսնում, չնայելու դեպքում էլ ես տեսնում:
Ակնհայտ է, որ փողոցում հինգ հոգի բողոքի ակցիա անողների գլխին հիսուն ոստիկան է հավաքվում և խցկելով ոստիկանական մեքենան` արագ տանում նրանց: ԱԺ շենքի մուտքը մի քանի շերտ ոստիկաններով են պատում, թե ժողովրդի ընտրած պատգամավորներին պաշտպանում ենք ժողովրդից: Կառավարության շենքը եռաշերտ, հնգաշերտ ոստիկանական պատով են պատսպարում, թե ժողովրդի ընտրած իշխանությանը պաշտպանում ենք ժողովրդից: Իսկ Նիկոլի ամառանոցը, անցնելու ճանապարհը, գնալ-գալու վայրերը ոստիկանական բուռն հավաքատեղիներ են, տպավորություն է, թե ոստիկաններն են բողոքի ակցիա անում:
Փաստ է այն, որ Փաշինյանին ոստիկաններն են տանում-բերում: Աբովյանի թիվ 1 դպրոցի նոր տնօրենին ոստիկաններն են աշխատանքի բերում-տանում, երբ ուսուցիչներն ու աշակերտները դասադուլ են անում` պահանջելով նախկին տնօրենին: Նիկոլն ասում է, թե ժողովուրդն է որոշում: Իսկ այդ ժողովրդի մեջ բողոքող, դասադուլ անող ժողովուրդը չի՞ մտնում: Ո՞ր ժողովրդի մեջ բարձր վարկանիշ ունի Նիկոլը, որից բազմահազար ոստիկաններո՞վ է պաշտպանվում: Որտե՞ղ է այդ ժողովուրդը, միայն թե չասեք՝ Հայաստանում և Սփյուռքում:
Անի Սիմոնյան