Մանդատագողը
ՎերլուծությունՎանաձորի գործող քաղաքապետ Մամիկոն Ասլանյանը մտադիր է ՏԻՄ առաջիկա ընտրություններում վերընտրվել։ Ասլանյանի կատարմամբ ականատեսն ենք լինելու հերթական քաղաքական «մաստեր-կլասսին»։ Նա շարունակում է մնալ ՀՀԿ անդամ, բայց տեղական ընտրություններին մասնակցելու է ոչ թե հարազատ կուսակցության համամասնական ցուցակով, այլ այս անգամ որոշել է քաղաքական «ամուսնություն» գրանցել «ընդդիմադիր օլիգարխ» Խաչատուր Քոքոբելյանի կուսակցության հետ(նոտար Մամիկոնը լավ է տիրապետում «մասնագիտական» մանիպուլյացիաներին)։
Սակայն այս թեմային կանդրադառնանք հաջորդ անգամ, իսկ հիմա պատմենք մեր «հերոսի» նախորդ՝ 2016-ի ընտրության մասին, երբ նա դեռ չէր ամաչում հանրապետական լինելուց, սակայն անգամ իշխանության մեծ աջակցության պարագայում քաղաքապետ դարձավ միայն մանդատագողության հետևանքով։ Ամեն ինչի մասին՝ հերթականությամբ։
Վանաձորում 2016-ի հոկտեմբերի 2-ին կայացած քաղաքային իշխանությունների ընտրություններում առաջին տեղը զբաղեցրել էր ՀՀԿ-ն՝ ստանալով ձայների 37.6%-ը (13 մանդատ): «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունը զբաղեցրել էր երկրորդ տեղը (27.5%, 10 մանդատ)։ Երրորդ տեղը զբաղեցրել էր «Հայկական վերածնունդը»(ՕԵԿ) (13.34%, 5 մանդատ), չորրորդը՝ «Բարգավաճ Հայաստանը» (7.25%, 3 մանդատ): Անցողիկ 6 տոկոս շեմը հաղթահարել էր նաև Հայ հեղափոխական դաշնակցությունը (6.36%, 2 մանդատ)։
Մամիկոնի ոգևորությունը կարճ տևեց, որովհետև պարզվեց՝ «Լուսավորը», ՕԵԿ-ն ու ԲՀԿ-ն որոշել են մեկ ճակատով հանդես գալ ու քաղաքապետի պաշտոնում առաջադրել Էդմոն Մարուքյանի եղբոր՝ Քրիստի թեկնածությունը։ Ամենապարզ մաթեմատիկական հաշվարկները հուշում էին, որ ընդդիմության միասնական թեկնածու Մարուքյանը ձայների 18-15 հարաբերակցությամբ հաղթելու էր հանրապետական Ասլանյանին։ Բայց․․․ Մամիկոն Ասլանյանը «հաղթեց»՝ ստանալով ավագանու 19 անդամի քվե։ Մամիկոնը, իշխանության թողտվությամբ ու աջակցությամբ, գործի էր դրել քրեական ու վարչական ռեսուրսը ու կարողացավ մանդատագողության միջոցով դառնալ Վանաձորի քաղաքապետ՝ այդպես էլ կառավարման ողջ ընթացքում չունենալով քաղաքական լեգիտիմություն, նույնանալով ոչ թե մրցակցային ընտրություններում հաղթած քաղաքապետի, այլ մանդատագողությամբ աթոռ զավթած ուզուրպատորի հետ։
Սա նաև ական էր կիսանախագահական կառավարումից խորհրդարանականին անցնող Հայաստանի քաղաքական համակարգի ընդերքում։ Եթե ՀՀԿ-ն Մամիկոնի պարագայում սկզբունքային գտնվեր, այդ ականը հետո չէր պայթի, այսպես ասած, հեղափոխության օրերին, երբ մանդատագողությամբ որոշեց զբաղվել նաև Նիկոլ Փաշինյանը՝ հանրապետական պատգմավորներին ստիպելով ստորագրել իր վարչապետ ընտրելու «ղազագիրը»։ Ի վերջո, ՀՀԿ-ն իր ծոցում չէր տաքացնի ևս մեկ դավաճանի, որն այսօր փախչում է հարազատ կուսակցությունից՝ նետվելով Փաշինյանի համերկրացի օլիգարխի կուսակցության գիրկը։
Արմեն Մուրադյան