Եթե ես չնկարեմ` տաղանդը կխռովի ինձանից. Ալլա Գրիգորյան
Մշակույթ
Լոռվա բնությունը միշտ երազելու, ստեղծագործելու և մտքերս թղթին հանձնելու գրավականն է եղել։ Ծնվել եմ 1972 թվականին Լոռու մարզի Բազում գյուղում։ Սովորել եմ տեղի դպրոցում։ Դեռ մանկուց երազում էի նկարչուհի դառնալ, կարելի է ասել նկարում էի որտեղ պատահում էր։ Դպրոցական տարիներին բոլոր տետրերիս ետևի էջերը իմ նկարներն էին, նկարում էի թե՛ դասերի ժամանակ, թե՛ դասամիջոցներին։ Հիշում եմ, որ հինգերորդ դասարանում դասասենյակի պատերին ծաղիկներ էի նկարել։ Ուսուցչուհիս բարկացավ և ծնող կանչեց. հայրս եկավ։ Ես շատ վախեցած էի, բայց ախր լավ բան էի արել, գեղեցկացրել էի մեր դասարանը։ Հայրս եկավ և ասաց, որ ինքը կվերանորոգի դասասենյակը։ Դպրոցն ավարտեցի և քայլ առ քայլ մոտեցա երազանքիս։1988-90թթ-ներին սովորել եմ Երևանի Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի գեղարվեստի բաժնում։
Ամուսնանալուց հետո ինձ արգելել են շարունակել ուսումս։ Ստեղծագործող մարդու համար շատ դժվար է ապրել և չզբաղվել իր սիրած գործով, բայց ես իմ մեջ սպանելով երազանքս սկսեցի չնկարել։1916 թվականին, դեմ գնալով բոլորին, նորից սկսեցի ստեղծագործել։ Ավելի էի ոգևորվում, երբ աշխատանքս գնահատվում էր արվեստագետների և նկարիչների կողմից։ Իմ արվեստանոցը բացեցի, տասնյակ աշակերտներ ունեի: Մի օր արվեստանոց հյուր եկավ իմ լավ բարեկամ, գրող, դրամատուրգ՝ Սամվել Խալաթյանը և ասաց, որ եթե ես չստեղծագործեմ, այդ տաղանդը կխռովի ինձանից։ Այդ մարդու խոսքերն ինձ ավելի սթափեցրին, և այդ օրվանից ես ավելի շատ սկսեցի նկարել ու կարծես օր օրի ավելի խորն էի սիրահարվում արվեստին: Հիմա ապրում եմ գեղեցիկով և արարում եմ։ Ունեցել եմ տարբեր տարիքային նկարչական խմբակներ, աշխատել եմ Գուսան Զաքարյանի մշակույթի պալատում։ 
2016 թվականից ի վեր անհատական ցուցահանդեսներ եմ ունեցել Վանաձորի մշակութային, կրթական հաստատություններում, մարզային, քաղաքային տոնահանդեսներում: Հիշարժան էր Գյումրիում կայացած Կոմիտասի և Թումանյանի 150-ամյա հոբելյաններին նվիրված անհատական ցուցահանդեսս։ 2020 թվականին մասնակցել եմ Բելոռուսի «Կոլլեգիում» ամենամյա միջազգային ցուցահանդեսին: 
Հիշում եմ առաջին ցուցահանդեսս, անչափ վախվորած էի: Երբ Լոռու մարզի նկարիչների միության անդամ, Վանաձորի պատկերասրահի տնօրեն Փափագ Ալոյանը մոտեցավ աշխատանքներս տեսնելու ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն էր, կարծես նորից քննություն էի հանձնում, լարվածությունս չեմ կարող նկարագրել։ Ալոյանը խիստ հայացքով շրջեց սրահում, զննեց աշխատանքներս, դանդաղ քայլերով մոտեցավ ինձ և համբուրեց ճակատս։ Արդեն ամեն բան ասված էր: Գոհ էր, շատ գոհ: Վերջերս 2022 թվականի մայիսին, Վանաձորի Ստեփան Զորյանի տուն-Թանգարանում բացվեց իմ ստեղծագործությունների հանդիսավոր ցուցադրությունը: Այժմ աշխատում եմ Ստեփանավանի հատուկ ստեղծագործական սոցիալ-կրթական կենտրոնում, դասավանդում եմ նկարչություն։ 
Սիրելի զբաղմունքերիցս մեկը հայկական տարազով տիկնիկներ պատրաստելն է : Ինչպես ասում է ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ Սամվել Խալաթյանը «շատ նկարիչներ են երազում նկարել այնքան պարզ, գունեղ ու պայծառ, ինչպես մանուկներն են ընկալում աշխարհը»: Ինձ դա հաջողվել է:
Արփինե Բեջանյան
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
1
2
3
5
