Սեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
5 ամիս առաջ ցավոտ զիջումներով Արցախը հայաթափելու լուրերը, որ առաջին հայացքից անհավատալի էին թվում, արագ տարածվեցին ավելի քան 9 ամիս պաշարման մեջ հայտնված, հայրենիք ունենալու համար պայքարող ու մեկօրյա պատերազմում կոտրված բնակիչների շրջանում։ Խուճապին ու ցավին գումարվեց նաև վառելիքի պահեստում բռնկված հրդեհը, որը նույն պատերազմի շարունակությունն էր՝ նույն դաժան տեսարաններով ու կորուստներով։
Կրակի բաժին դարձան հարյուրավոր արցախցիներ, նրանց շարքում՝ կանայք ու երեխաներ։ Սեպտեմբերի 25-ին տեղի ունեցած աղետի զոհերից մեկը 35-ամյա Աննման Յախշիբեկյանն է։ Նրա ամուսինը՝ Էրիկը MediaHub-ին պատմում է կյանքի՝ իրեն հասցված ամենածանր հարվածի մասին։
«Մենք կանգնած էինք կողք-կողքի, սպասում էինք վառելիք ստանալու մեր հերթին, որոշել էինք չշտապել, հանգիստ վերցնել մեր հասանելիքը, որ հաջորդ օրը գաղթենք»,- ասում է նա։ Մինչ Ստեփանակերտ հասնելը, խնուշինակցի Յախշիբեկյանների ընտանիքը դրան նախորդած օրերին արդեն իսկ հաղթահարել էր փորձությունների մի քանի փուլ։ Էրիկը սեպտեմբերի 19-ին դիրքերում էր, պատերազմում։
«Ես Մարտունու ուղղությամբ դիրքերում էի։ Մեր 3 անչափահաս երեխաների անվտանգության պատասխանատվությունն Աննմանի վրա էր։ Պարզ է, երեխաները վախեցել էին, որովհետև թշնամին կրակում էր ամեն տեղ։ Դիրքերում ավելի վատ վիճակ էր, կրակում էին և՛ հեռահար, և՛ օդային հրթիռներով։ Աստված պահել է, տուն եմ եկել սեպտեմբերի 21-ին, այդ ժամանակ դեռ տեղահանման մասին խոսք չի եղել, բայց մեր շրջանը շրջափակման մեջ է եղել»,- ասում է մեր զրուցակիցը, ընդգծում, որ այդ օրերին իր ու կնոջ մտածմունքը եղել է երեխաների անվտանգությունը։
Էրիկի մտքով անգամ չի անցել, որ իր բաժին ճակատագրի իրական փորձությունները դեռ առջևում են։ Ասում է՝ «հաշված օրերի ընթացքում տունս քանդվեց»։
Մարտունին Ստեփանակերտին կապող ճանապարհը բացելուց հետո Խնուշինակի մյուս բնակիչների հետ Էրիկի ու Աննմանի ընտանիքը նույնպես լքել է գյուղն ու սեպտեմբերի 25-ին տեղափոխվել Ստեփանակերտ։ Մեկ ժամանոց ճանապարհը չեն հիշում քանի ժամում են անցել, խցանում էր, քանի որ ադրբեջանական բլոկպոստում ստուգում էին հայկական բոլոր մեքենաները։
«Երբ հասանք Ստեփանակերտ, մեզ միակ անհանգստացնող բանը վառելիքն էր։ Ինչպե՞ս պիտի հասնեինք Հայաստան, երբ բենզալցակայանները դատարկ էին, գազամատակարարումն ամիսներով անջատված։ Քաղաքում, որտեղ ասում էին վառելիք պետք է բերեն, այդպես էլ չբերեցին։ Մարդկանց հոսքի հետ մենք էլ հասանք Հայկազով։ Որոշ ժամանակ կանգնելուց հետո՝ տեղի ունեցավ պայթյունը։ Անսպասելի ու անբացատրելի բան էր։ Մենք իրար մոտ էինք կանգնած, պայթյունից հետո «վալնա»-ն Աննմանին տարավ դեպի կրակը, ինձ շպրտեց հակառակ կողմ»,- դժվարությամբ, բայց պատմում է Էրիկը, ամեն դրվագը վերհիշելով՝ ցավ ապրում։ Կինն աննման էր, որ կար։
«Այրվածքները շատ էր, տարանք հիվանդանոց։ Ես նրան անընդհատ հույս էի տալիս, որ Հայաստան տեղափոխվի ամեն ինչ լավ է լինելու, կբուժվի, կապրի։ Ամբողջ մարմինն այրված էր, ցավ էր քաշում։ Հաջորդ օրը ուղղաթիռով տեղափոխեցինք Հայաստան։ Միքայելյան հիվանդանոցում մեկշաբաթյա պայքարից հետո, սիրտը չդիմացավ, հոկտեմբերի 2-ին հեռացավ կյանքից»…
Հիմա 3 անչափահաս երեխաները մնացել են հոր ու 3-րդ կարգի հաշմանդամություն ունեցող մոր՝ Իրա Յախշիբեկյանի խնամքին։ Ընտանիքն ապրում է Վանաձորում և սոցիալական աջակցության կարիք ունի։
Հունան Թադևոսյան
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
1
2
3
5
